اشعار

گریه وقتی میکنی مادر، قـدم خم میشود          نـور چـشـم من شبـیه چشم تو کم میشود

دست و پا که میزنی من دست و پا گم میکنم          با زمین و آسمان در خیمه حرفم میشود

با نـفـس هایت نـفس هایم بهم می ریزد و          زانـویـم مثـل رقـیـه زانـوی غـم میـشود

اصلاً انگاری به من دنیای دیگر می دهند          نبض دست کوچکت وقتی منظم میشود

گریه تو بهتر است از این سکوت بیصدا          قتل من با غش و ضعف تو مُسلّم میشود

مـانـده ام با چه کـنم سیـراب لبهای تو را          راستی با خـیسی مشک عمو هم میشود

من که هر شب تا سحر گفتم بزرگت میکنم          پای این گهـواره لالایی نخـوانم میشود؟

شوق دامادی عزیزم پیش کش ... باشد برو          با سه شعبه حنجر خشک تو درهم میشود

چونکه میدانی النگـویم به غارت میرود          دستهایت دور دستانم چه محـکـم میشود

بـدونِ تو اُمـیـدِ ما، سـراب می‌شود بیا            تمامِ شهر بر سرم، خـراب می‌شود بیا

برای حضرتت بگو که مادرت دعا کند            دعـای مـادر تو مستجـاب می‌شود بیا

بکش به آتش اشک را تو آه کِش میان ما            که دل کنار گریه‌ات کباب می‌شود بیا

اگر کمی محبتت نصیب تشنه‌ای شود            برای او نَفَـس فـقط عـذاب می‌شود بیا

به سینه می زنم مگر مدافع حرم شوم            به روی سینه‌های ما حساب می‌شود بیا

رسید روضۀ عطش شنـیده‌ام برای تو            که آب خوشگوار هم مُذاب می‌شود بیا

 کنار خیمه مانده و فقط خـدا خـدا کند            حـرم اسیـر گـریـۀ ربـاب می‌شود بیـا

چنان ربـابـۀ مضطـر؛ تـوکّـلـی باید            به حـلـق پـارۀ اصغـر تـوسّـلی باید

عزیز فاطمه آهـسته تر قـدم بـردار            دعـا به مـادر او کـن تحـمّـلـی بـاید

اگر که نـالـۀ مـهـلا بـگـوش تو آمد            تو باز کار خودت کـن تغـافـلی باید

پس از جدا شدن سر ز حنجر کودک            بـرای بُـردن خـیـمـه تـأمّــلـی بـایـد

به تشنه کامی او غم مخور که این کودک            بهشت مُـرضعـه دارد تکـامـلی باید

تَلَظیِ لب خشک و تَرنُّـمی جانسوز            که شعر مرثیه را سوز بـلـبـلی باید

لب ها هـلاک آب، دلها ز غُـصه آب            غـم آمده به دل، رفته ز خـیـمه تاب

کـرب وبلا پُر از، فـریـاد بی جـواب            حـتـی به کـربـلا، دیـده نشد سـراب

ذکر هـمه شده، لای لای عـلی بخواب

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

بـاید عـلـم گـرفت، راه حـرم گـرفت            راه زیــارتِ ســاقــیِّ غــم گــرفـت

هرگـز نمی شود، پیـمانـه کم گـرفت            شد بسته آب وای، از غم دلم گرفت

محبوب فاطمه ست، هرکس که دم گرفت:

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

امشب شب غم است، هنگام ماتم است            دست نیاز من، در دست پرچم است

ای روضه خوان بخوان، یک شب مراکم است            این شعر مختصر، صدها غزل غم است

هاجر چه سوزناک، مشغول این دم است:

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

میدان پُر از غـبار، دلها پُر از شرار            از ابـر رحـمـتـت ای آسـمـان بـبـار

شش ماهه از نفـس، افـتاده بی قـرار            شرمنده می شوم، زین حرف ناگوار

دسـتـش جـدا شـده سـقّـای تـک سـوار

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

هنگـامه شد به پا، در بین خـیـمه ها            آیــد خــدای مـن، فــریــادِ ای خــدا

مـادر به گـریه گـفت، مـاه دلـم بـیـا            با من عزیـزکم، قهـری؟ بگـو چرا؟

شـیـریـن زبـان مـن، افـتـادی از نــوا

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

سرگشته خواهرت، خشکیده حنجرت            افتاده از عطش، رو به عقب سرت

دیگـر نـمانـده آه، نـایـی به پیـکـرت            کم کم ترک خُورَد، لب های پرپرت

کـم دست و پا بـزن، بیـچـاره مـادرت

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

آخر به مـادرت، حـرفی بزن عـلـی            افـتـادی از نـوا، مـرغ چـمـن عـلـی

سرباز من به تن، کردی کـفن عـلی            در پیش دیـده ام، پـرپـر نـزن عـلـی

لالـه شـدی چــرا؟ ای یـاسـمـن عـلـی

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

بـر دور تـو مـاه تـاب بـایـد بخورد            بـر صـورت تـو نـقـاب باید بخورد

هفتاد و دو صفحه عشق امضاش تویی            انـگـشت تـو بـر کـتـاب باید بخورد

این تـیـرِ خـمـار تا به مـستی بـرسد            از حنـجـره ات شـراب بایـد بخورد

هر جور حساب کرده نام تو علی است            با فرض بر این حساب، باید بخورد

از نوع کشیدن کمان معـلـوم  است            با شـدّت و بـا شـتـاب بـایـد بخـورد

پاسـخ به سـوال تـشنـگـی تیـر نبود            پرسش که به این جواب باید بخورد؟

یک عمر پس از تو غصه ات را مادر            بـا ایـن جـگـر کـبـاب بـایـد بخـورد

آب آمـده و رباب بـی تـاب تر است            بـعـد از تو گـونـه آب بـایـد بخـورد

بعد از تو که نـور چشم مادر بودی            بر صـورتـش آفـتـاب بـایـد بخـورد

بر فراز دست خورشید آفتاب دیگری است           هر علی از نور حیدر بازتاب دیگری است

فرق دارد با علی اکبر به میدان رفـتنش           اضطراب اهل خیمه اضطراب دیگری است

پاسخ لبهـای در حال تـلظی روشن است           آب؟ نه اصغر به دنبال جواب دیگری است

مطمینم حاجتی این تیـر دارد که پس از           چشم سقا باز هم دنبال باب دیگری است

تیر لالایی به گوش اصغرت خوانده رباب!           تیر لالایی بخواند خواب، خواب دیگری است

داغ پیرش کرده شاید هیچ کس نشناسدش           آن کسی که باز میگردد رباب دیگری است!

كسیكه از دو لـبش كوثر آب می نوشید            كسیكه بـاده به نامش شراب می نوشید

كسیكه از قدمش سلسبیل سیراب است            كسیكه از دم قدسیش، نیل سیراب است

همان كسیكه چـكـید آبـشار از مشتـش            همان كه داد به دریا حـیات انگـشـتـش

كسیكه صاحب آب است جده اش زهرا            كـسـیـكه تـشـنـۀ لـبـخـنـد او بُـوَد سـقـا

كسیكه از غـم او كـائـنات لبـریز است            همان كه از كرم او فـرات لبـریز است

به آه تشنـگی اش هیچ كس جواب نداد            كسی به حنجر خشكش دو قطره آب نداد

عطش گرفت لبش را كه گفته شیر مكید؟            به جای شیر در آنجا سه جرعه تیر مكید

وحوش و طیر بیابان، درنده ها سیراب            عزیز فـاطمه لب تشنه، اسبها سیـراب

چه كرد آب؟ لب كوفـیان خنك می شد            كبود شد لب اصغر، سنان خنك می شد

بس است حرمله دنبال آب پرسه نزن            كمان به دست تو پیش رباب پرسه نزن

صدای حرمله آتش به عمق جان می زد            عـروس فـاطمه را با ته كـمان می زد

سـنگـیـنی داغ تو مـاتـم را به هم ریخت           این روضه چندین بار آدم را به هم ریخت

قـلـب مـلائـک را بـه درد آورد اشـکـت           سوز گلویت عرش اعظم را به هم ریخت

خسته شد از بس خیمه ها را مادرت گشت           هاجر که شد، آیات مریم را به هم ریخت

اصلا هـمین که از عـطش کردی تلـظی           داغ لبت در مکه زمزم را به هم ریخت

صیاد هر تیـرش برای یک شکـار است           پس حرمله اصلی منظم را به هم ریخت

بـاریـد این بـار از زمیـن بر آسـمـان هـا           خون گلویت نظم عـالـم را به هم ریخت

زخم سکوت و گریۀ اصغر ز یک طرف            خندیدن و هیاهوی لشگر ز یک طرف

تـحـت فـشـار بـودم و چــاره نـداشـتـم            جانم گـرفت گریۀ مادر ز یک طرف

اشک رباب از طرفی می دهـد عذاب            بُهت نگاهِ خواهر و دختر ز یک طرف

من را ز یک طرف غم تو می کُشد علی            شمشیر و تیر و نیزه و خنجر ز یک طرف

از بس که نازک است شکسته ز هر دو سمت            با اینکه خورده تیر به حنجر ز یک طرف

طوری درید، تیر گلو را که روی دست            افتاد تن ز یک طرف و سر ز یک طرف

تیر عدو شکست پرت را ولی عجـیب            یک پر ز یک طرف پر دیگر ز یک طرف

قنداقه ات ز یک طرف و دست ساقی ام            گردد شفیع عرصۀ محشر ز یک طرف

می رسد نوبت خورشید شدن آهسته            سپـر غـربت خـورشیـد شدن آهسته

نقل هر صحبت خورشید شدن آهسته            قمر حضرت خـورشید شدن آهسته

زودتـر می رود آنکـس که مهـیـا باشد

مـرد آن است که با سـن کـم آقـا بـاشد

آسمان چشم به این واقعه حیران دارد            باز انگـار که دریا تب طوفان دارد

ماه در دست خود آیینه و قرآن دارد            پسر شیر جـمل عزم به میدان دارد

دل پـریـشان خـزان بود بـهـارش آمـد

قــسـم مــادر او بــود بـه کــارش آمـد

میرود تا جگرش را به تماشا بکشد            بین میدان هنرش را به تماشا بکشد

تب مستی سرش را به تماشا بکشد            باز رزم پـدرش را به تماشا بکـشد

قـصد کرده ست ببـیـنـنـد تجـلایش را

ضرب دست حسنی، قامت رعنایش را

خودش عمامه شد و جوشن او پیرهنش            انبیا پشت سرش لحظۀ عازم شدنش

گر گرفتند همه از شرر سوخـتـنش            دشت لرزید ز فریاد انا بن الحسنش

دل به شمشیر زد و لشگر شامی افتاد

حمله ای کرد وز آن خیل حرامی افتاد

هرچه جنگید عطش تاب و توانش را برد            سوخت، بارید عطش تاب و توانش را برد

باز لرزید عطش تاب و توانش را برد            ناگهان دید عطش تاب و توانش را برد

دید دور و بر مرکب همگان ریخته اند

دور تا دور تنش سنگ زنان ریخته اند

تیغ بر فـرق سرش زد و آخر افتاد            بی رمق بود ازین فاصله با سر افتاد

سعی می کرد نـیـفـتد ولی بدتر افتاد            عمه می گفت بخود جان برادر افتاد

به زمین خورد به دور تن او جمع شدند

گرگها برسر پـیـراهن او جـمـع شـدند

فرقش از تیغ عدو وا شده، ای وای حسن            کمرش از دو جهت تا شده، ای وای حسن

چقدر خوش قد و بالا شده، ای وای حسن            پهلویش پهلوی زهرا شده، ای وای حسن

عمو از سوز جگر داد زد آه ای پسرم

من چگونه بدنت را ببرم سوی حرم؟

دست زیـر بـدنت تا بـبـرم می ریزد            بدنت را که به هرجا ببرم می ریزد

مـطـمـئـنا پـسـرم را ببـرم می ریزد            نبـرم جـسـم تو را یا ببرم می ریزد

خـیـز قـاسـم که ببـیـنی چـقـدر تنـهـایم

وای از خـجـلت من پـیـش امـانـتـهـایم

عمو بگو چه کنم تا به من محل بدهی            شبیه اکبر خود فـرصت عمل بدهی

عمو بگو چه کنم تا دلت به دست آید            برات رزم به شیـر یَـل جـمل بدهی

چه می‌شود که به شاگرد رزم عباست            نظـر کنی و به دستان او کتل بدهی

لب ترک‌تـرکم تشنـۀ محـبّت توست            چه می‌شود ز لبت کامی از عسل بدهی

چنان میـانۀ این بزم می‌درخـشم که            به یـادگـار حسن کُـنیـۀ زُحـل بدهی

شبـیـه مثـنـوی شـاعـرانـه‌ای شـده‌ام            ولی خوشم که به من رتبۀ غزل بدهی

میان جمعی حرامی ببین اسیرم من            عمو بیا که نجاتم از این جدل بدهی

بیا، مـگـر تو به عِـلـم امـامـتـت آقـا            برای بردنم از خاک، راه حل بدهی

بیا بـبین همۀ دشت پُـر شد از بـویم            برای نجـمه بـبر انـدکی ز گـیـسویم

ای عـمو من پسر فـاتـح جنگ جـمـلم            نـوۀ شـیـر خــدا، سـاقـی جـام عـسـلـم

داده حق، تحت غمت سلطنت لم یـزلم            عاشقِ كـشته شدن، بـرسر عهـد ازلـم

شـور شـیـدایی قـاسـم بنـگـر سلـطـانـا

جان چه باشد كه به پای تو بریزم جانا؟

"دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند"            با دم نـیـمـه شبـت" آب حـیـاتـم دادند"

در رهـت درد سـتـون فــقـراتـم دادنـد            بـا بـلایـای عـظـیـمـت درجـاتـم دادنـد

دوش از چشم غزال تو غزل می بارید

از لب تشنۀ من شـورِ عـسل می بارید

عـرفـه حـال منـاجـات تو را می دیـدم            عـشق بازی تو را وقت دعا می دیـدم

چشم گریان تو را خـون خـدا می دیدم            در تـمنّـای تو تسلـیم و رضا می دیـدم

همه حیران تو بودند و تو گرم دیـدار

ظاهر امـر دعـا بود ولی نه... انـگـار

داشـتـی از سـفـر کـربـبـلا مـی گـفـتی            سخن از دست و سر و سینه و پا می گفتی

حرف از شاهرگ خود به خدا می گفتی            قصّۀ چوب و لب و تشت طلا می گفتی

ماه از دیده به دنبال تو...کوکب می ریخت

عرض حاجات تو غم در دلِ زینب می ریخت

از خدا خواستم آن لحظه شوم قربانت            جـان نـاقـابـلـم ای شـاه فــدای جـانـت

سینه و دست و سر و پام بلا گردانت            عـازم عـرصۀ میـدانـم...و با فـرمانت

عرصه بر سینۀ سودایی من تنگ شده

دل این قـوم خطا پیشه ببین سنگ شده

حال اگر جان ندهم در ره جانان، ای وای            یا نباشم به هوای تو پریشان، ای وای

نروم زیر سم سخت ستوران، ای وای            نشكند در ره تو دنده و دندان، ای وای

پـدرم دوش خـطابی به من شیـدا كرد

گـفـت باید تبـعـیّـت ز گـل زهـرا كرد

دل غرقِ شررم فدیۀ عشقـت ای عشق            كاسۀ چـشم ترم فدیۀ عشقـت ای عشق

استخوان های سرم فدیۀ عشقـت ای عشق            بـدن بـی سـپرم فدیۀ عشقـت ای عشق

تو رضایت بـده ورنه به عـلمدار قسم

قـسمت می دهم آقا به قـد و قامت خـم

من و شمشیری و عمّامه ای و پیرهنی            در دل قـاسـم تو نیست غـم بی کـفـنی

می روم تا كه بگویم تو همه عشق منی            حـسنـی ام حـسـنی ام حـسنـی ام حسنی

جوشن من نفس تو؛ به زره حاجت نیست

كفش عشاق بلا را به گره حاجت نیست

قـلـبـم از مهـر خـدایـی تو آكـنـده شده            وقت یك حملۀ طـوفـانی كـوبـنـده شده

می روم تا كه ببیـنند...حسن زنده شده            بنگـر لشگـر كوفه چه پـراكـنـده شده!

تیغ حـیـدر به كـمر بسته ام و می تازم

دست و سر در وسط معركه می اندازم

گرچه در راه غـمت از همه بیمارترم            من از این لشگر بی ریشه جگردارترم

سیـزده سـالـه ام و از هـمه سـردارترم            به كـمـند غـم عـشـق تو گـرفـتـارتـرم

نــوۀ صـف شـكـن حــیـدركـرار مـنـم

دست پـروردۀ عـبـاس عـلـمـدار مـنـم

ای عمو از حرم آهسته خودت را برسان            تا نگـاهم نشده بسته خودت را برسان

می زنم نالـۀ پیوسته خودت را برسان            بر سر پیكر این خسته خودت را برسان

حـسنی زاده ام و خُـلـق کـریـمـی دارم

شـكـرُ لله، بــلاهــای عـظـیـمــی دارم

قاسمت در وسط معـركه غـوغا كرده            پـدرم لب به تشكّـر ز گـلـش وا كـرده

دشمنت تیـغ به فرق سرِ من جا كرده؟            روح من عزم سفر جانب زهرا كرده

با تن غرق به خون باز رجز می خوانم

مـی روم مـنـتـظــر آمـدنـت مـی مـانـم

ای بـادۀ وصال تو اَحـلی مِنَ العسَل            بشتاب ای عمو که بگیری مرا بغل

حیرت گرفته،چشمِ دلیـران کوفه را            هَل مِن مبارزَم شده همچون یلِ جمَل

صفـیـن پیـشِ چـشم من آمد دقـایـقی            تا نهـروان زدم به همه کوفـیان بَدل

لشگر که امتـدادِ اَنابن الحـسن شنـید            جا خورد از صَلابتِ این جنگ و این جدَل

بـس افـتـخـار در رهِ تـو آفــریــده ام            دیدند اهلبیتِ تو را شاد از این عمل

با هم سپـاه کوفه همه هم قـسم شدند            تا هُـرمِ بُغـضِ خود بنـشـانـند لااَقـل

یک کوچه باز شد،پس از آن در محاصره            این سینه ام شکست و به زهرا شده مثَل

شد شَرحه شَرحه، پیکر رعنای قاسمت            لبریز شد ز کُـنج لبم شهدِ این عسل

یکـدَم اگر که دیـر بیـایی، سرم روَد            خواهم بخوانم از غمِ تو آخرین غزل

چشمِ حسن به سوی حسین است،تا روَد            رأسِ تو روی نیزه و زینب به روی تَل

پیر و جوان ز نیَتِ من فیض میبرند            باقـیست این مبارزه در خاطـرِ مِلل

حـالـی بـده هـمیشه بخوانم دعا فقط            فهمی به من بده که بخواهم تو را فقط

دردی حواله کن که بفهمم چه میکشی؟            بـی فـایـده ست نـالـۀ آقـا بـیـا فـقـط

پایی بده که در به در خیمه ات شویم            فـانـی شـویم در جَـلَـوات شما فـقط

هوشی بده که وقت بلایا و فـتـنه ها            تـکـیـه کـنـیـم بـر غـم آل عـبـا فـقط

جـانی بده به پـای نگـاهـت فـدا کنم            پرپر زدن ز عشق تو دارد صفا فقط

عزمی بده به دغدغۀ تو عمل کـنیم            کی میشود وصال تو با ادّعا فقط؟!

شوری بده شرر بزند بر شعور من            آهـی بده به سوی تو باشد رها فقط

سوزی بده به سینۀ من تا که روز و شب            روضه بخـوانم از شَه کـربـبلا فقط

روزی خـبر بده به غـلام سیاه خود            یک شب بیا به خیمۀ ما؛بی صدا فقط

ما از کسی به جز تو نداریم انتظار            عـالـم درست می شود...آقا بیا فقط!

به لبش حرفِ عسل صحبتِ اَحلیٰ دارد            دومیـن قـاسـمِ زهـراست تـمـاشـا دارد

در دلش آرزویِ شیـر شُدن می جوشد            در رگ و ریشۀ او خونِ حسن می جوشد

ریشه دارد پسر و دستِ کَرَم می گیرد            دو سه سالِ دگر او نیـز عَـلَم می گیرد

تا که تکبیر کِشَد غم جگرش می ریزد            و چنان می پَرد، عُقاب پَرَش می ریزد

اَشـهـدُ اَنَّـکِ او جـانِ ولـی الـلـه اسـت            نوبـتـی هم که بُـوَد نوبتِ عبدالله است

پیش او هم که محال است هماوَرد شوند            چقدر زود در این خانه همه مَرد شوند

عـمه اش آیِنـۀ مادر از او ساخته است            و عمو نیز علی اکبر از او ساخته است

آمــده آخــرِ ایـن راه رگــش را بـدهـد            آمده پیـشِ عـمـو شـاه رگـش را بدهـد

بـایـد او هـم بِـپَـرَد گرچه امـانت باشد            نـتـوانـد که بـمـانـد و غـنـیـمـت بـاشـد

چه کُنَد گر نشود مویِ پـریشان بِکـشَد            دست بسته نتواند که گـریـبان بِـکـشَـد

عمه چون کوه کنارش به نظر خاموش است            کوه آتش به جگر دارد اگر خاموش است

حق بده بعـد پسرهاش جـوانش او بود            کـوه بود عمه ولیکن فَـوَرانـش او بود

پیش عمه قدمی چند به زحمت برداشت            غیرتِ صورتِ او چند جراحت برداشت

یا که باید بِرَوَد یا بِزَنَد بر سرِ خویش            یا که فـریاد کِشَد تا نَفَـسِ آخـرِ خویش

تازه انگار که از حِـسِ یتـیـمی پُر شد            شده با پا بِـدَوَد یا برسد با سرِ خـویش

می وزد بادِ جگر سوزی و می سوزد او            مثلِ پروانه رسیده است به خاکسترِ خویش

مثلِ یک چلچله خود را به قفس می کوبَد            آنقدر تا شکند سینه و بال و پَرِ خویش

هیچ کَس نیست؛ فقط اوست نرفته میدان            شرمگین می شود از دیدنِ دور و بَرِ خویش

عمه اش خیره به گودال زمین می اُفتَد            عمه یک دست نهاده است رویِ معجرِ خویش

فرصتی شُد بِکِشَد بال در آغـوشِ پدر            تا ببیند پسرش را به رویِِ پیکرِ خویش

دیـد اُفـتـاده به جانش تـبـرِ گـلچـیـن ها            دید در دستِ خزان ساقۀ نیلوفرِ خویش

آب را ریخت زمین شامی و کوفی خندید            کاش می شُد بِبَرَد آب به چشم ترِ خویش

ضربـۀ محکـمِ یک تیـغ که پـایـین آمد            نذرِ لبخند عمو کرد یتـیـمی پَرِ خویش

آخرین تیرِ خودش را به کمان حرمله بُرد            گردنش شد سپرش باهمۀ حنجر خویش

ساربان گوشه ای آرام نشسته اِی وای            بعدِ غارت بِرَوَد بر سرِ انگشترِ خویش

ابری رسید و پیکرت را بر بدن دوخت            بر پـیکـر اربـاب گـوئـیا کـفـن دوخت

تـیـری رسیـد و جـسـم عـبـدالله را هم            بر پیکـر اربـاب جای پیـرهـن دوخت

سر را به سر، دل را به دلبر حرمله وای            با تیر بی رحمش دهن را بر دهن دوخت

گودال جای جنگ بیش از یک نفر نیست            درجنگ نامردی شد و تن را به تن دوخت

در اصـل عـبـدالله بـا اهــدای بــوســه            لب را به لبهای عمو جای حسن دوخت

شیـعـیـان حـیـدریم و خاک پای زینبیم            با نگـاه لطف زهـرا مبـتـلای زیـنـبـیم

برکت یک عمر گریه بر برادرهای او            لطف فرمودند و حالا ما گـدای زینبیم

کـربـلا از ابـتـدا تا انتها میـدان اوست            از محرم تا صفر غرق عـزای زینبیم

در نماز وتر دست گریه کن ها را گرفت            ما حسینی گشته از فیض دعای زینبیم

رازق چشم تر عشاق تنها زینب است            اشک اگر داریم مرهون عطای زینبیم

از نجف تا کربلا هر سال جمع زائران            میهـمان سفـرۀ صحـن و سرای زینبیم

روز محشر لحظۀ "یَومَ یَفِرُ مِن اَخیه"            با نشان "سینه زن" تحت لوای زینبیم

هر مدافع تا زمین افتاد با خونش نوشت            تا نفس در سینه ها باقیست پای زینبیم

کـثرت ایرانـیان لشگـرش معلـوم کرد            بیش از هر قوم دیگر ما فـدای زینبیم

او اسارت رفت تا دین خـدا احـیا شود            ما مسلمانان رنج و غـصه های زینبیم

تازیانه خورد اما چادرش را حفظ کرد            تا ابد حیران این حُجب و حیای زینبیم

قرآن چرا به روی زمین اوفتاده است!            شمر لعین به صفحه او پا نهاده است!

دیدم به چشم فاطمی خود عـمو حسین            زهـرا کـنـار مـقـتـل تو ایـستـاده است

بعد از علیِ اصغـر تو نوبت من است            این جرعه های آخـر دُردی بـاده است

دستـم شکـست نـاله زدم فـاطـمـه مـدد            عباس مرتضی به من این یاد داده است

زهرا اگر که سینه شکسته به راه عشق            عبداللهت به راه تو سیـنه گـشاده است

بر روی دامن تو عمو دست و پا زدم            این سرنوشت عاشقی و عشق زاده است

باید تو را به خـیـمۀ زیـنب بـرم عـمو            بنگر که لـرزه بر تن عمه فـتاده است

ای دشـمـن سـواره به نـامـردی آمدی            از روی اسب نیزه مزن او پیاده است

بوی حـسن گـرفـتـه تـمـامـی قـتـلـگـاه            گویا دگر زمان گـذشتن ز جـاده است

عقل، وامانده شد و پرسشِ احوالم کرد            به خـدا عـشقِ عمو بود سبکـبـالم کرد

غربت اوست که تبدیل به این حالم کرد            آنکه با جامِ مِی اَش مست، همه عالم کرد

مست، بی دست شود، میکده بی سر خواهد

دل در این راه فـقـط یـاریِ دلبـر خواهد

دلِ عـاشق، سپر‍‍ِ فـاصله خواهد چکند            دفعِ تیـرِ سه پرِ حـرمـله خواهد چکـند

طالبِ وصل، دگر حوصله خواهد چکند            با گرفـتاریِ یک، قـافـله خواهد چکـند

گر چه از مـادریِ عـمـۀ خود مـمـنـونـم

کـربـلایـی شـدنَـم را بـه عـمـو مـدیـونـم

عـموی بی کـس و تنهام مرا می خواند            سیـد و سـرور و مـولام مرا می خواند

یک طرف غـربت آقـام مرا می خواند            یک طرف وعـدۀ بـابام مرا می خواند

هـمـه دارنـد بـه لـب ذکــرِ ابــاعــبــدالله

و عـمـو خـوانـد مـرا، گـفـت بیا عـبدالله

وای عمه! بخدا خـون عمو ریخته شد            نیـزه ها از همه سو با تنَش آمیخته شد

خاک و خون از تَهِ گودال برانگیخته شد            تا رسیدم به عمو دست من آویخته شد

سـپـرِ جـان عــمــو در وسـط عــدوانــم

مـن پـریـشـانِ عـمـو، زیـر سُـم اسـبـانـم

عمه جان بهرِ عمو نَه بَر و بازو مانده            نه سر و صورت و نه گیسو و اَبرو مانده

نه مُـچِ دست، وَ نـه دنـدۀ پهـلـو مـانده            نه به جانِ علی اکـبـر سرِ زانـو مانده

هرچه ضَربَست من از جان عمو میگیرم

دشـمـنـم گر نَـکُـشـد از غـم او می میـرم

تشنه را آب دهند، ضربه زدن یعنی چه            بوسۀ نـیـزه به دندان و دهن یعنی چه

کُشتن و اینهمه خوشحال شدن یعنی چه            کَـنـدنِ پـیـرهـنِ پـاره ز تن یـعـنی چه

عـمه جان وقـتِ اسیـریـست مهـیا بشوید

بعد از این شاهد خون گریۀ زهرا بشوید

کوچکترین دلیر پس از شیرخواره بود            طفلی که در سپهر شجاعت ستاره بود

هرچـند که اجـازۀ جـنگـاوری نداشت            آمـاده بـاش، منـتـظـر یک اشـاره بود

از اینکه رفته‌اند همه داشت می‌شکست            از اینکه مانده بود دلش پُر شراره بود

دستش به دست عمّه و چشمش پی عمو            در جست و جوی یافتن راه چاره بود

چون دید شاه کشور جان‌ها چنین غریب            در حـلـقـۀ محـاصرۀ صد سـواره بود

خود را به آستـانۀ جـسـم عـمـو رساند            جسمی که زخم‌هاش فزون از شماره بود

عـبـاس‌وار دسـت به دسـتـان تـیـغ داد            و یک سه‌شعبه در پی ذبحی دوباره بود

در قـتـلگـاه ماند تنی که پس از قـتـال            تـنـهـا تنِ شبـیـه عـمـو پـاره پـاره بود

در خـیـمـه‌ها اگر که نمی‌رفت شـاهـدِ            دعـوا سر کـشیدن یک گـوشـواره بود